El Carlismo contra Franco

Josep Carles Clemente. Flor de Viento Ediciones, octubre 2003 

Les Noticies, 25 de xineru 2004

Josep Carles Clemente documenta nun llibru'l llabor anti-franquista del carlismu

 Na obra, publicada orixinalmente en 1976 con importantes recortes de la censura, relátase la evolución del movimientu a lo llargo varies décades

J. L Piquero

Ún de los movimientos políticos más orixinales d'Europa foi, ensin dulda, el carlismu, presente na historia d'España durante dos sieglos. Mal entendíu por munchos y simplificáu davezu, el carlismu foi sobremanera un movimientu dinámicu, que trato de dar respuesta a los problemas de cada momentu concretu y que foi evolucionando con la sociedá. Non d'otramiente diba explicase que de representar el pensamientu más reaccionariu pasara a ser un elemento d'oposición al réxime de Franco y, yá en democracia, parte de la coalición Izquierda unida cuando ésta nació.Ye precisamente'l periodu franquista'l qu'estudia Josep Carles Clemente nel llibru "El Carlismo contra Franco", subtituláu "De la guerra civil a Montejurra 76". La obra ye una reedición actualizada d'otra publicada en 1976 con importantes recortes del gobiernu y considerada un testu de referencia. 

Hacia'l socialismu federal

Lo primero que Clemente niega ye'l supuestu calter regresivu del carlismu, incluso no sos entamos. Pa ello invoca los programes marcadamente sociales que'l movimientu siempre defendió. Tamién apela a la opinión de Karl Marx, qu'afirmo que'l carlismu yera "un movimientu llibre y popular en defensa de tradiciones muncho más lliberales y rexonalistes que l'absorvente lliberalismu oficial (qu'encarnaba los valores del militarismu, el capitalismu y l'aristocracia latifundista)".Eso sí, Clemente nun niega que'l partíu viose sometíu a mui varies influencies a lo llargo la so historia, habiendo dellos importantes momentos en que los integristes dominaben l'aparatu. Pero significativamente, les facciones más derechistes acabaron siempre abandonando'l carllismu o siendo espulsaes.El gruesu del llibru ta dedicáu al periodu que va desde l'alzamientu del 18 de xunetu a l'actualidá. Los carlistes participaron na guerra del llau del bandu nacional principalmente a causa de la persecución relixiosa impulsada o consentida pola Republica. El carlismu aportó a la contienda una fuerza de choque decisiva: el Requeté. Agora bien, les discrepancies con réxime naciente foron mui tempranes. Los representantes lexítimos del carlismu (el rexente Javier de Borbón Parma - depués Javier I - y el so delegáu, Manuel Fal Conde) opunxéronse a la unificación de falanxistes y tradicionalistes nel mostruu auspiciáu por Franco, la inverosímil FET de las JONS, siendo por ello espulsaos d'España.Los años siguientes diben ser un continuu tira y afloxa entre la dictadura y los carlistes. Esta tensión acabó col divorciu radical entre los sectores más reaccionarios del tradicionalisme (afectos al réxime) y el carlismu oficial de Javier de Borbón Parma y del so fíu y heriede, CarlosHugo. A mediaos de los 60, el partíu pasaba dafechu a la oposición, presentando un proyectu políticu de corte democráticu y federalista y basáu nos principios del socialismu autoxestionariu.L'autor de "El carlismo contra Franco", Josep Carles Clemente (Barcelona, 1935), ye historiador y ún de los mayores especialistes españoles nel carlismu dende la vertiente progresista del movimientu (la oficial anguaño). Ye autor de llibros como "La guerra de los matiners", "Crónica de los carlistas" o "La Princesa Roja".